هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از درد عشق و رنج‌های ناشی از آن سخن می‌گوید. او احساسات خود را با تصاویری مانند برق، آتش، اشک و آه توصیف می‌کند که قدرت ویرانگری دارند. همچنین از معشوق سنگدل خود گلایه می‌کند و آرزو می‌کند که بتواند به او نزدیک شود. در پایان، شاعر به ناله‌های عاشقانه اشاره می‌کند که قابل منع نیستند.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مفاهیم عمیق عاشقانه و احساساتی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سال قابل درک نباشد. همچنین استفاده از استعاره‌های پیچیده و مضامین عاشقانه سنگین، آن را برای مخاطبان بالای 16 سال مناسب‌تر می‌کند.

شمارهٔ ۱۰

بر فرق کوه اگر بزنم برق آه را
سوزد چنانکه آتش سوزنده کاه را

بر اشک و آه من به غلط طعنه ها مزن
بنگر چها اثر بود این اشک و آه را

این اشک دجله ای است که ویران کند جهان
و این آه شعله است که سوزد گیاه را

با سنگدل بتی سر و کارم فتاده است
کو از ثواب فرق نیارد گناه را

جای زنخ بداده به پیرامن عذار
ز افسونگری به ماه رسانیده جاه را

ای کاش همچو دامنش افتادمی به پای
تا بوسه اش همی زدمی خاک راه را

افسر بنال خوش که کسی منع عاشقان
نتوان نمود، ناله بیگاه و گاه را
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.