تو را با لعل خندان آفریدند
مرا با چشم گریان آفریدند

تو را آن زلف و رخ دادند و ما را،
پس آن گه، کفر و ایمان آفریدند

چنان از صنع چشمت مست گشتند،
که زلفت را پریشان آفریدند

درآن آشفته سامانی، چو زلفت،
مرا آشفته سامان آفریدند

چو جسم نازکت را نقش بستند،
ز عکس نقش او جان آفریدند

اگر حیران ابرویت نبودند،
مرا بهر چه حیران آفریدند

دلم را ترکش پیکان ستودند،
پس آن پیکان مژگان آفریدند

بدخش طلعت و لعل تو دیدند،
که لعل اندر بدخشان آفریدند

اگر دادند ما را درد، افسر
لبان یار درمان آفریدند

«افسر کرمانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir