وقت آن است که از خانه به میخانه روم
مست و مخمور و پراکنده و دیوانه روم

بر در بارگه پیر مغان مست و خراب
نروم، ور بروم عاقل و فرزانه روم

در دلم هست که روزی به بر مفتی شهر
خرقه انداخته، با ساغر و پیمانه روم

گو مکن شنعت ما، مغ بچه باده فروش
من نه آنم که ز میخانه به افسانه روم

نوبهار است و چمن غیرت گلزار بهشت
ساقیا دور تو یک جام که مستانه روم

بلبل زمزمه سنجم من و در محفل گل،
شمع سان سوزم و با حالت پروانه روم

دیده ام حلقه زنجیر پری رویان را
که چو دیوانه سراسیمه به ویرانه روم

یارب این طرفه حدیثی است که بر درگه دوست
آشنا آمده بودم من و بیگانه روم

«افسر کرمانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir