زرگر پسران نازک اندام
هستند همه چو نقره ی خام

باشد ز الم چو گشت جوشان
حال دل من چو قال ایشان

چون پخته کنیمشان بابرام
ز آتش نپزد چو نقره ی خام

دم شان چو بوته در جوش
با شعله زیادشان هم آغوش

در کوره ی غم ز درد ایشان
آتش کشدم سر از گریبان

آتش ز دل علم کشیده
چون کوره ی تازه دم دمیده

تا چند ز بیم خوی ایشان
بندم لب خویش را ز افغان

تا چند کشد دل کمینه
چون دم نفس از شکاف سینه

گشته رخشان هر آنکه دیده
سر تا پا، چشم چون حدیده

خواهد دل خسته ی پریشان
انگشتر زینهار از ایشان

انگشت کنم مگر زبان را
انگشتر لعل آن دهان را