گر حرف ز کلّه پز کنم سر
گردد به دهانم آب کوثر

با چهره ی چون چراغ رنگین
باشد چو فتیله جامه چرکین

تابان چو چراغ شام دیجور
با جامه ی چرب و روی پر نور

چون پای نهد کسی بدان کو
سرها فرُش است در ره او

چون کلّه که میکشد بر سیخ
سر بر خط اوست کودک و شیخ

از حیرت عارض نکویش
از خاک نشستگان کویش

چون پاچه به دیگ، پیر و برنا
نشناخته اند، دست از پا