دلاک که صاحب سر ماست
کام دل درد پرور ماست

در کف، تیغش، که هست سوزان
باشد چو فتیله ی فروزان

بنموده به چشم مرد آگاه
چون دسته ی تیغ خویش، آن ماه

با مرد و زن زمانه صافست
هم دسته ی تیغ و هم غلافست

چشم آنکه بر آن جمال بگشاد
بنشست بزیر تیغ او، شاد

از وی نشود دلش مکدّر
آن شوخ اگر به برّدش سر

چون غنچه ی نو شکفنه چیده
خندد به رخش سر بریده

آن قوم که محو آن جمالند
از دیدن جور بی ملالند

انگشت کنی به چشم ایشان
مقراض صفت شوند خندان