بینی چو جمال شمع ریزان
چون شمع ترا به لب رسد جان

چون شمع جبین چو بر فروزند
دل را بازند و باز سوزند

چون شان عسل شود از ایشان
هر روز هزار خانه ویران

گشت از رُخشان که هست گلشن
چشم و دل من چو شمع روشن

زین شعله دلم چو شمع گردید
سر رشته ی صد هزار امّید

دل ها چو ز جورشان گدازند
با سوز درون چو شمع سازند

آتش در سر چو شمع دارند
چون اشک ز چشم تر نبارند