در رسته ی چاقشور دوزان
ماهی بینی چو مهر تابان

دَور لَبِ او بوقت خنده
همچون دَم شفره اش کُشَنده

آن عرصه ز نوع نوع انسان
چون ثقبه ی بخیه تنگ میدان

لاغر بدنان در آن نشیمن
از هم گذرانده هم چو سوزن