قنّاد که خون عاشقان خورد
از شیرینی، دل مرا بُرد

دارد دهنی جو نُقل پسته
شیرین وز گفتگوی بسته

مغزم ز خیال آن بت چین
چون کلّه ی قند گشته شیرین

شیرین شده، دیده، توی بر تو
چون قرص زرشک و قرص لیمو

دل از غم آن بت دو بُرجی
سُوراخ بود چو نان کُرجی

سرهاست بیادش از هوس پُر
چون کاسه ی شهد از مگس پُر

مغز من خسته را هوس خورد
این کلّه ی قند را مگس خورد

دل ار لب او شکست خود دید
چون شیشه که پُر نبات گردید

با یاد تو در دلم گره ها
چون پسته بود دورن حلوا