تا چند ز دوری اتوکش
باشم چو اتو میان آتش

گر روی دهد گذارمش پیش
مانند خم اتو سر خویش

جانان چو در آتشم دهد جای
مانند اتو ز سر کنم پای

از پرتو آفتاب رویش
پر باله بود خم اتویش

دارم چو اتو به راه او من
در پا شب و روز کفش آهن

در پهلو استخوان خزیده
چون تافته ی اتو کشیده

خم از نگهش به گاه دیدن
چون انگشتانه شد ز سوزن

کی هم چو اتو به او رسم من
گر کفش و عصا کنم ز آهن