در نیکوئی آفت جهان شد
نیکوتر از این نمی توان شد

آن عارض چون هلال شد بدر
آن قدر چو نارون روان شد

هم فتنهٔ خاص گشت و هم عام
هم آفت پیر و هم جوان شد

سرحلقه ی مهوشان شیراز
سر خیل بتان اصفهان شد

چشمش بکرشمه قصد دل کرد
ابروش به عشوه خصم جان شد

در حسن و کمال شد فسانه
در غنج و دلال داستان شد

گفتم که شود بلای جان ها
بالا چو کشید آن چنان شد

شد فته زمان زمان به خوبی
تا فتنه ی آخرالزمان شد

عشقی که رفیق پیش از این داشت
صد مرتبه بیشتر از آن شد