هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از مولانا، با استفاده از تصاویر موسیقی، شراب، و زیبایی‌های طبیعت، به بیان احساسات شاعرانه و روحانی می‌پردازد. شاعر از معشوق، ساقی، و زاهد سخن می‌گوید و به دنبال گشایش دل و وصال است.
رده سنی: 16+ مفاهیم عرفانی و عاشقانه ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی اشارات به شراب و می‌نوشی ممکن است نیاز به توضیح داشته باشد.

شمارهٔ ۳۴

مطرب خوش نوا دمی نای غزل سراگشا
رود کرب زدا بزن راه طرب فزاگشا

شاهد قبض و بسط من پرده بر آستان فکن
تکمه نقره ز آستین بند زر از قبا گشا

ساقی بزم می کشان، خیز و به آب زر فشان
تاب تنم فرو نشان، قفل دلم فراگشا

تافته از عبیر مو، صحن سرای و طرف کو
غالیه بیز و عطربو تاب ز طره واگشا

دور فراق دیر شد چند تغافل ای صنم
زود دری ز وصل خود بر رخم از وفا گشا

خواهی اگر چهار سو، ماه فشان و مشک بو
عقده زلف و عقد رو، هر دو ز هم جدا گشا

از سر دوش تا دمی سر به قدم سپاردت
بهر رهایی دلم زلف گره گشا گشا

زاهد پرده در نکو، بسته در سرا براو
محرم راز را سر از جام جهان نما گشا

طبع صفایی ار کند در خور خویش وصف تو
زآن دم عیسوی صفت نطق وی از دعا گشا
وزن: مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن (رجز مثمن مطوی مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.