از جان و سر دریغ ندارم به پای دوست
هر دم به موجبی سر و جانم فدای دوست

تا عمر جاودان دهدم دوست در عوض
زیبد که زنده زنده بمیرم برای دوست

ای دل ز جان بدر شو و ترک حیات کن
گر در هلاک ما و تو باشد رضای دوست

از روی مهر گو نظری سوی ما فکن
تا روی ما طلا شود ازکیمیای دوست

نالند ناگزر به جهان هر کس از رهی
خلق از جفای دشمن و ما بر وفای دوست

او قصد قتل دارد و من چشم قرب کاش
سبقت برد دعای من از مدعای دوست

ای شه گدای دولت دنیا تویی نه ما
پس دیگر از چه فخر کنی بر گدای دوست

با طول روزحشر ز سر گیرم این حدیث
کوته فتد کجا به اجل ماجرای دوست

محروم از آستان چو صفایی مران دگر
آن را که دیده باز بود برعطای دوست