برس به داد دل ما که پادشاهی چند
رسیده اند به فریاد داد خواهی چند

گهی به زخمی و گاهم به مرهمی بنواز
به سوی ما فکن از مهر و کین نگاهی چند

کشد فراق چو ما را بدو سپار چرا
به گردن تو فتد خون بی گناهی چند

به خون من چه بود پاسخت که هست مرا
ز زلف و غمزه و خال و رخت گواهی چند

کدام شب به امیدی که روز از آن گذری
به سر نکرده ام از عمد خاک راهی چند

به صید صوفی و زاهد به دیر و کعبه خرام
خراب ساز کلیسا و خانقاهی چند

به حلقه حلقه ی گیسو بری ز ره دل ما
به راه خلق کنی از طناب چاهی چند

به دیده طره ی ترکان مرا نماید راست
ز خجلت خم زلف تو رو سیاهی چند

مبند باد به چنبر، به هاون آب مسای
چسود زین دو صفایی در اشک و آهی چند

«صفایی جندقی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir