هر شب از یاد زلف و طره ی یار
پر بود بسترم ز عقرب و مار

دل ز مژگان و سینه ام ز ابروی
همه شمشیر بار و پیکان زار

زیر و بالا بلند و پست نگر
خال و خطش قرین زلف و عذار

خال مشکین و چهر گلشن سیر
زلف پرتاب و خط سوسن سار

سر موری فتاده در برگل
دم ماری نهاده بر سر خار

یا خلیلی طپیده در آتش
یا کلیمی گرفته در کف مار

هندویی دست بسته با زنجیر
و آفتابی نشسته در زنجار

چهر او بین اگر ندیدستی
آتش سرد و آب آتشبار

لب و دندان او مگو به مثل
در خندان و لعل شکر خوار

نقل شور و شراب شیرین است
امتحان را چشیده ام صد بار

تا صفایی اسیر عشق نشد
نشد از بخت خویش برخوردار