در داد تن به مرگ چو کارش ز جان گذشت
بگذاشت پای بر سر جان و ز جهان گذشت

آمد به حرب گاه و بهرگام ز اهل بیت
صد رستخیز عام برآن ناتوان گذشت

چندان به کشتگان خود از چشم و دل گریست
کآب از رکاب برشد و خون از عنان گذشت

پیر فلک خمید چو آن پیر خسته جان
بر نعش چاک چاک جوانی چنان گذشت

بی اختیار کشته ی او را ببر کشید
با حالتی که کار غم از امتحان گذشت

رخ بر رخش نهاد و به حسرت سرشک ریخت
این داند آنکه از پسری نوجوان گذشت

کاینک رسم ز پی که به داغت زیم صبور
آسان وگرنه از چو تو کی توان گذشت

دشمن ز شق کمانی خود دست برنداشت
هرچند تیر ناله وی ز آسمان گذشت

از تاب زخم و کوشش حرب و غم حریم
جان ناگذشته از سر تن تن ز جان گذشت

و آنگه به روی خاک در افتد و کار او
از گرز و تیغ و دشنه و تیر و سنان گذشت

در موج اشک و خون گلو تشنه جان سپرد
وز پیش چشمش آن دو سه نهر روان گذشت

برق ستیزه خشک و ترش برگ و بار سوخت
بریک بهار گلشن او صد خزان گذشت

در ماتمش ز سینه مجروح تشنگان
دل ها برون فتاد چو کار از فغان گذشت

مردان به خاک و خون همه خفتند تشنه کام
با آنکه موج اشک زنان از میان گذشت
تنها به راه دوست نه دست از حرم کشید
بفشرد پای و بر سر خود هم قلم کشید