دردا که سر برهنه چو خورشید ازین درم
دشمن برد علانیه کشور به کشورم

مژگان به چشم خنجرم آید به خون و خاک
آغشته ات چگونه بدین حال بنگرم

نز خصم رخصتم که ببر گیرمت چو خاک
خاکم به فرق باد که از خاک کمترم

نز چرخ مهلتی که زمانی به اشک خویش
این گرد و خاک و خون ز جبین تو بسترم

نزد دور دولتم که علی رغم بد سگال
جان نیز جبهه سا به قدوم تو بسپرم

نز بخت فرصتم که سپارم تنت به خاک
دفنت نکرده می روم ای خاک بر سرم

با اهتمام قوم جز اینم علاج نیست
بگذارمت به ناحیه برجای و بگذرم

قتل تو خود نمونه پس از کفر و ارتداد
اسلام این جماعت از آن نیست باورم

هجده تن از نژاد محمد به خون و خاک
بی جرم خفته، پیش که این ماجرا برم

جمعی دگر اکابر دین را به تیغ کفر
سرها جدا فتاده ز پیکر برابرم

اینک روم به یثرب و دارم به حمل خویش
صد کاروان غم از پی سوغات مادرم

این غل و دستگیری بیمار اهل بیت
آن پایمال کردن نعش برادرم

یکجا شهادت تو و فرزند و اقربا
یکجا اسیری خود و بیچاره خواهرم

پس گفت یارب این همه را قدر هیچ نیست
صد جان و سر به درگهت ار تحفه آورم
باری نگاه لطف به آل رسول کن
در فضل خویش هدیه ی ما را قبول کن

«صفایی جندقی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir