آمد رباب کای شوی بی یار و یاورم
افتاده ای به خاک چرا خاک برسرم

ای عمر گو برو اگر این کشته از رباب
ای مرگ گو بیا اگر این است شوهرم

روزی سیه تر از شب ظلمانیم دمید
تا شد نهان ز چشم فروزنده اخترم

برخیز و بین اسیر حرامی حریم خویش
بی پشت و پناه و پریشان و مضطرم

مرگ ترا چه چاره توانیم و اقربا
سهل است سلب جامه و تاراج زیورم

بنشین و دیده باز کن آنگه ببین که چون
فرسوده ی جفای سپاهی ستمگرم

رخصت ز خصم و مهلتم از روزگار کو
کاین خاک و خون ز روی تو با اشک بسترم

دانی به کودکان یتیمت چرا نسوخت
چون تار و پود شمع سراپای پیکرم

بگذاشتم زمانه که رسوایی ترا
گرداند از غرض چو گدایان بهر درم

زادم وفا و راحله مهر، اندهم رفیق
دل محرم طریق و سر تست رهبرم

جان کردمی فدا که رها گردم از بلا
بالله گر این مجاهده بودی میسرم

با ذلت اسیری و آسیب این سپاه
از مرگ خود معالجه ای نیست بهترم

کاش از نخست کور و کر از مام زادمی
تا این قضیه نشنوم این فتنه ننگرم

رفتیم و التهاب فراقت ز یاد برد
درد اسیری خود و سودای دخترم
گیسو گشود و سور حسینی حجاز کرد
در هر قطار موی خود این نغمه ساز کرد