نالید آنقدر که زبان از فغان فتاد
یا خود فغان ز بی اثری از زبان فتاد

در رسم این رزیه قلم را بنان شکست
یا خود بنان ز فرط قصور از زبان فتاد

رخت از جهان کشید برون عیش ایمنی
ز اول که نام کرببلا در جهان فتاد

تنها نه آسمان و زمین در همند و بس
این غم نصیب جان مکین تا مکان فتاد

این دود دیده کوب بهر دودمان وزید
وین رودخانه روب بهر خاندان فتاد

این تاب بهره ی تن آزاد و عبد گشت
وین داغ قسمت دل پیر و جوان فتاد

آمد غم تو بر همه ذرات منقسم
تنها همین نه سهم زمین یا زمان فتاد

زین صلح و جنگ و لوله در وحش و طیر ماند
زین نام ننگ غلغله در انس و جان فتاد

خوش میزبان که جای میش خون به جام ریخت
با میهمان خویش عجب مهربان فتاد

شرع کنار رزمگه آب از دم سیوف
این آبگه شریعه ی آن کاروان فتاد

گلشن به باد رفتش و گل ها به خاک ریخت
زین روضه داغ قسمت آن باغبان فتاد

زین غم درید سینه فلک جای پیرهن
وین رخنه آیتی است که در کهکشان فتاد

یک باره مغز و پوست سراپای ملک سوخت
گویی زبان غمش از تن به جان فتاد

با حق به عهد دولت باطل چه ها رسید
بریک بهار آفت چندین خزان فتاد
تا کربلا ز شام یزید آتشی فروخت
کز یک شراره یثرب و بطحا تمام سوخت