هوش مصنوعی: این متن شعری است که با مضامین فلسفی و انتقادی به زندگی، ثروت و ارزش‌های مادی می‌پردازد. شاعر با استفاده از استعاره‌هایی مانند باده، صوف، قصر امل و جبه کرباس، ناپایداری دنیا و بی‌اعتباری دارایی‌های مادی را بیان می‌کند. همچنین، به انتقاد از برخی رفتارهای اجتماعی مانند رشک، آرزوهای دور از دسترس و تظاهر می‌پردازد.
رده سنی: 18+ این متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و انتقادی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری دارد. همچنین، برخی از واژگان و استعاره‌ها ممکن است برای مخاطبان جوانتر نامفهوم یا سنگین باشد.

شمارهٔ ۸ - خواجه حافظ فرماید

بیا که قصرامل سخت سست بنیادست
بیار باده که بنیاد عمر بر بادست
در جواب او

بنای جبه کرباس سست بنیادست
بیار صوف که بنیاد پنبه بر بادست

ز آرزو نرساند برخت دست آنکس
که قفل دکه ز صندوق سینه نگشادست

عجب مدار که والا بزیرکتان رفت
که این عجوزه عروس هزار دامادست

بصوف از چه برد رشک خاکسار مله
سمور یقه و گوی طلا خدا دادست

عمامه بایقه در قفا فتاده چه گفت
مراست طره فتاده ترا چه افتادست

ز چکمه و فرجی خرمیست قاری را
خنک تنی کدوی از همبران خودشادست
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۷ - کمال خجندی فرماید
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹ - شیخ سعدی فرماید
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.