بیا که قصرامل سخت سست بنیادست
بیار باده که بنیاد عمر بر بادست
در جواب او

بنای جبه کرباس سست بنیادست
بیار صوف که بنیاد پنبه بر بادست

ز آرزو نرساند برخت دست آنکس
که قفل دکه ز صندوق سینه نگشادست

عجب مدار که والا بزیرکتان رفت
که این عجوزه عروس هزار دامادست

بصوف از چه برد رشک خاکسار مله
سمور یقه و گوی طلا خدا دادست

عمامه بایقه در قفا فتاده چه گفت
مراست طره فتاده ترا چه افتادست

ز چکمه و فرجی خرمیست قاری را
خنک تنی کدوی از همبران خودشادست