عقلم بخیاط میکرد کنگاج
در رخت صوفی دامانش قیغاج

بند قبا تیر پیکانست دگمه
سوزن چو ناوک رختست آماج

از پادر آمد از دست شد دل
زان موزهای صغری و تیماج

از جبیبها کرد افشاندنت هست
چون دفع پنبه از ریش حلاج

از رخت حبری نبود گزیرم
نتوان گذشتن از بحر مواج

برگرد قاقم تسمه زقنه ز
چون آبنوس است بر تخته عاج

مدح عمامه میگوی (قاری)
تا بر سرآئی از خلق چون تاج