هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که به موضوع عشق و دوست‌داری می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که تنها معشوق حقیقی را می‌بیند و هیچ کس دیگری در نظرش به پای او نمی‌رسد. همچنین، اشاره‌ای به ظاهر و باطن انسان‌ها دارد و تأکید می‌کند که ارزش واقعی در درون است، نه در لباس و ظاهر.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و مفاهیم نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارند.

شمارهٔ ۳۰ - شیخ سعدی فرماید

کس بچشمم در نمیآید که گویم مثل اوست
خود بچشم عاشقان صورت نبندد غیر دوست
در جواب او

جز قبا و پیرهن نبود بعالم یارو دوست
تن درون پوستین باشد بسان مغزو پوست

با وجود دگمه در در گریبان هر که او
وصف گوی ریسمانی میکند بیهوده گوست

یک سر سوزن ندارد فکر رخت مردمان
آبروی رختها نزدیک گازر آب جوست

از شمیم جیب صوف و روی اطلس در جهان
شیوه و نازگلستان هر بهار ازرنگ و بوست

زیج مخفی و سطرلاب غلاف آینه
بایدت تا جامه پوشیدن بدانی کی نکوست

هم بدان آینه پشمان توان دیدن عیان
تاجل خر را چه مظهر یاعبائی را چه روست

زاستین و دامن آن کودست و لب را پاک کرد
نی زبی دسمالیست ایخواجه اینش طبع و خوست

کی ببخشش پوستین از سر برآرد هر تنی
اولش مغزی بباید تا برون آید ز پوست

(قاری) از جنس دگر هر روز رخت آرد ببر
هر که بیند گویدش این اوست یارب یا نه اوست
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۹ - سید جلال الدین عضد فرماید
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۱ - من نوادر افکاره
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.