هوش مصنوعی:
متن شعری است که در آن راوی درباره پارچه‌ای ساده (کرباس) صحبت می‌کند که به اشتباه آن را پارچه‌ای گرانبها (دیبا یا کتانی) تصور کرده است. در ادامه، پارچه خود را معرفی می‌کند و اشاره می‌کنند که همنشینی با افراد برتر باعث تغییر و ارتقاء او شده است.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم استعاری و اخلاقی است که درک آن نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد. همچنین، استفاده از صنایع ادبی مانند تشبیه و تمثیل ممکن است برای کودکان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد.
شمارهٔ ۲۰
زنا که وصله کرباس زردک
فتاد از یقچه رختی بدستم
بدو گفتم که دیبا یا کتانی
(که از بوی دلاویز تو مستم)
بگفتا پاره کرباس بودم
ولی با اطلس و کمخا نشستم
(کمال همنشین در من اثر کرد)
(و گرنه آن قماشم من که هستم)
فتاد از یقچه رختی بدستم
بدو گفتم که دیبا یا کتانی
(که از بوی دلاویز تو مستم)
بگفتا پاره کرباس بودم
ولی با اطلس و کمخا نشستم
(کمال همنشین در من اثر کرد)
(و گرنه آن قماشم من که هستم)
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
