نه همی حسن چهره دارددوست
کآنچه حسن است درجهان با اوست

حسن دلبر نباشد از خط و خال
چه بری لذت از گل ار بی بوست

بد گر از اورسد نباشد بد
خوب رو بدهم ار کند نیکوست

قامت من که گشته خم چوهلال
نه ز پیری است بلکه ز آن ابروست

اینکه بینی چنینم آشفته
نه ز سودا بود کز آن گیسوست

زخم کز دوست خوشتر از مرهم
درد کز اوست بهتر از داروست

زلف اورا به شکل چوگان دید
که دل من به پیش اوچون گوست

چه غم از مویه گر چومو شده ام
هم میان نگار من چون موست

دل ز عشق رخش بلند اقبال
نکند گر کنندش از تن پوست