هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از اقبال لاهوری، بیانگر عشق عمیق شاعر به معشوق و ذکر او در تمام لحظات زندگی است. شاعر از زیبایی‌های معشوق مانند زلف و چشم‌های مست او سخن می‌گوید و درد فراق و ناله‌های دل را توصیف می‌کند. همچنین، اشاراتی به مفاهیم عرفانی و فلسفی مانند گرفتاری و رهایی دارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۸۱

کس نگوید ختن وتبت وتاتاری هست
به کف صبحدم از زلف تو تا تاری هست

نه بجز ذکر تو در روز وشبم کاری هست
نه به جز فکر تو در سال و مهم کاری هست

می توان گفت که دارد ز دل من خبری
هر کجا درقفسی مرغ گرفتاری هست

نتوانم که تو راهمدم غیری بینم
گر چه هر جاست گلی همره او خاری هست

مگر ازگیسوی تو شانه گشاده است گره
که دکان بسته به هر دکه که عطاری هست

چشم مست تو بدین سان که ببرد ازمن هوش
نتوان گفت که درعهد تو هشیاری هست

ای دل اندر بر آنچشم سیه ناله مکن
که ننالد کس اگر در بر بیماری هست

مردم ازبسکه بزد از مژه خنجر به دلم
چشم مست تو عجب کافر خونخواری هست

حال آشفته دلم در شکن طره ی تو
داندآن صعوه که اندر دهن ماری هست

نه عجب بر سر مشک ار بنهی پا کز مشک
زیر هر چین وخم زلف تو خرواری هست

نیست درعهد شه روی زمین ناصر دین
به جز از طره ات ار رهزن و طراری هست

وصف روی تو و اشعار بلنداقبال است
صحبتی گر سر هر کوچه وبازاری هست
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۸۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.