زده است زلف توچنبر به رخ چومار به گنج
به گنج راه نبرده است هیچ کس بی رنج

به رنج و دردمرا صرف گشت عمر عزیز
نشدنصیب که آید به چنگ من این گنج

مرا قرار ودل و دین وعقل وهوشی بود
به یک نگه به دو چشمت از کفم هر پنج

منم ز گردش چشم تومست ومردم را
گمان که مستیم از باده است و بذر البنج

دلم از آن شده پر خون تر از انار که نیست
به دستم از ذقن وغبغب تو سیب وترنج

شود شکفته تر از گل دل چوغنچه من
ز غنچه لبت اندر دلم فتد گر خنج

وفا ز جور تودارد فزون بلنداقبال
ز زلف خویش ترازو به کف بگیر و بسنج

«بلند اقبال»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir