۹۴ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۲۴

نه مشک ختا بوی موی تو دارد
نه ماه سما حسن روی تودارد

نسیم سحر زنده ساز دلم را
از آن روکه بوئی ز موی تو دارد

ز شیرین زبانی بسی ناله چون نی
شکر هر دم از گفتگوی تو دارد

به دل هر که را آرزوئی است اما
دل من همین آرزوی تودارد

کجا ماه تابان ومهر درخشان
فروغی چوروی نکوی تو دارد

تو خورشید رو هر کجا رخ نمایی
چو حربا دلم رو به سوی تو دارد

کسی رابلند است اقبال چون من
که در روز وشب جا به کوی تو دارد
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.