هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غزل‌گونه، بیانگر درد و رنج عاشق از فراق و دوری معشوق است. شاعر از داغ دل، لکه‌های روی ماه، و اشک چشمش می‌گوید و اشاره می‌کند که دل تنها به یک نازنین می‌تپد. همچنین، او نصیحت دیگران را نادیده می‌گیرد و تنها به یاد یار غافل است.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و اصطلاحات ادبی ممکن است برای کودکان قابل فهم نباشد.

شمارهٔ ۱۲۵

چو لاله دل ز داغم لکه دارد
بت من چون هوای مکه دارد

رخش از بوسه ام گر پر کلف شد
به رخ ماه فلک هم لکه دارد

منقش شد رخم از اشک چشمم
به مانند زری کوسکه دارد

به عمرم در سراغ یار و غافل
که دائم در دل من دکه دارد

نصیحت گوی را باما چکار است
زما ناید علاج ار حکه دارد

دوبینی از بلنداقبال دوراست
که دل با نازنینی یکه دارد

از آن روگشته هجر یار مهلک
که میزان حروف عکه دارد
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.