ساقیا سوختم بیا بشتاب
آتشم را نشان به آب شراب

تا بدانند ماه سرو قد است
برفکن از جمال خویش نقاب

به خیال رخ تو دیده ی من
می فشاند هزار چشمه گلاب

از غم عارض و لب نمکین
سینه پر آتش است و دل چو کباب

روز و شب نیز عاشقان اسیر
به خم طره ی بتاب متاب

یک دو روزی است عیش گلشن و گل
عیش این چند روز، هان دریاب!

مطلب عشق از افسرده دلان
که نجستند معرفت ز دواب

تا منم عاشقانه می گویم:
«سرخوشم سرخوشم به بانگ رباب»

جام می ده که تا ز برگیرم
باز پیرانه سر زمان شباب

کز نداند به جز کرشمه ی دوست
درد دل دادگان مست و خراب

هیچم اسباب نی پی می و نی
«أعطنی یا مسبب الأسباب»

به «وفایی» بده چنان جامی
که نیاید به خویش روز حساب