دوش بی او شمع بزم ما ز حد افزون گریست
تا سحرگه جام خون خورد و صراحی خون گریست

دی گذشت از سینه تیر ناز و امشب چشمِ زخم
تا سحر در آرزوی تیر دیگر خون گریست

سر نزد یک دانه از کشت امید من ز خاک
گر چه چشمم سال‌ها بر کوه و بر هامون گریست

دی ز قحط خون لب تیغش ز زخمم تر نشد
چشم من دریای خون امشب ندانم چون گریست!

گر به قدر حال خود فیّاض باید گریه کرد
تا قیامت می‌توان بر طالع وارون گریست

جز زلف تو ما را سر سودای دگر نیست
سر رشتة ما از سر زلف تو به در نیست

از جنبش ابروی تو خورشید هراسد
جایی که تو شمشیر کشی جای سپر نیست

از روی بتان آینه را نقش نشسته‌ست
این یاری اقبال بود کار هنر نیست

چیزی که غبار از دل پردرد رباید
در خطّة تقدیر به جز گرد سفر نیست

فیّاض اگر آه تو آتش‌زن گیتی است
در خرمنِ افلاک چرا دود اثر نیست؟

«فیاض لاهیجی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir