هوش مصنوعی: این شعر بیانگر وابستگی کامل انسان به خداوند و پناه بردن به او در برابر مشکلات و ناامنی‌های دنیوی است. شاعر تأکید می‌کند که تنها پناهگاه و ملجأ در زمانه‌ی پرآشوب، ذات الهی است و هیچ لذت، حکم یا نفوذی در جهان بدون اراده‌ی خداوند وجود ندارد. همچنین، شاعر از حیرت و درماندگی انسان در دنیای مادی سخن می‌گوید و یادآور می‌شود که تنها راه نجات، توکل به خداست.
رده سنی: 16+ محتوا دارای مفاهیم عمیق عرفانی و مذهبی است که درک آن به بلوغ فکری و شناختی نیاز دارد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و عبارات پیچیده‌ی ادبی ممکن است برای گروه‌های سنی پایین‌تر قابل فهم نباشد.

شمارهٔ ۴۳۷

کجا رویم که ما را تو ملجایی و ملاذ
نعوذ بالله اگر جز در تو هست معاذ

زمانه را نبود جز به سایة تو پناه
سپهر را نبود جز به درگه تو لواذ

به غیر امر ترا نیست در جهان جریان
به غیر حکم ترا نیست در زمانه نفاذ

به کام هر که شناسای لذّت ابدیست
به غیر نام ترا نیست در جهان الذاذ

ز رنج و راحت دنیا چه رنگ عاقل را
چو رفتنی است هم آلام اوست به ز تلاذ

درین مضیق نه کس را ز ظلمت استخلاص
درین مغاره نه کس را ز حیرت استنقاذ

نمی‌رسیم به جایی ز کاهلی فیّاض
اعاذنا کرم المستعاذ منه اعاذ
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۳۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.