ز ابر دیده در و دشت را پر آب کنم
ز رشحة مژه خون در دل سحاب کنم

چنین که سر بسرم جوشِ گریه، نزدیکست
که زهرة فلک از بیم سیل آب کنم

مثل شدست به بدیمنی آسمان کهن
همان بهست که این خانه را خراب کنم

حرام باد به من لذت شهادت عشق
اگر به زیر دم تیغت اضطراب کنم

نهشت یک مژه سیلابِ گریه‌ام فیّاض
که یک شب این مژه را آشنای خواب کنم