ز غنچه دل ما بی خبر بود گل ما
درون بیضه خزان شد بهار بلبل ما

صدا بلند نکردیم از تهیدستی
ز سنگ سرمه بود ساغر توکل ما

به گلشنی که درو بلبل خوش الحان نیست
شکفتگی نکند غنچه ی تغافل ما

به زور آه تو را ما نگاه داشته ایم
به سرو قد تو پیچیده است سنبل ما

قد خمیده ی ما را اجل کمین کرده
نشسته سیل حوادث به سایه ی پل ما

ز شانه کرده جدا دست ما و می گوید
سزای آن که رساند زیان به کاکل ما

ز غنچه های چمن می کشیم رو زردی
بود چو برگ خزان دیده دست بی پل ما

نشسته ایم در آتش چو سیدا همه عمر
سپند سوخته از غیرت تحمل ما