هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و اخلاقی است که بر گشودن درهای رحمت، بخشش، و کمک به دیگران تأکید دارد. شاعر از مخاطب می‌خواهد که مانند گل سینه را برای عشق و بخشش بگشاید، به نیازمندان کمک کند، و از بخل و خودخواهی دوری کند. همچنین، بر اهمیت زمان‌شناسی، عبادت، و فروتنی در برابر خداوند تأکید شده است.
رده سنی: 15+ مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی موجود در متن برای درک و ارتباط بهتر نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و اشارات عرفانی ممکن است برای کودکان قابل فهم نباشد.

شمارهٔ ۶۹

در آغوشم چو می‌آیی میان بهر خدا بگشا
گره از کار من تا وا شد بند قبا بگشا

متاع خویش نتوان کرد پنهان از خریداران
دکان رنگ و بو ای غنچه در پیش صبا بگشا

مکن کوتاه دامان کرم از دست محتاجان
گره از کیسه زر وا کن و چشم گدا بگشا

لب بربسته گردد سد راه رزق بر سایل
دهان خویش را بهر طلب چون آسیا بگشا

ز خود بیرون شود پیوند هستی را شکستی ده
میان خویش را چون نی برویی بوریا بگشا

دم صبح است ای ساقی در میخانه را واکن
بروی دردمندان رخنه دارالشفا بگشا

مکن در نوبهاران پیشه خود غنچه خسبی را
برو در باغ چون گل سینه بر کسب هوا بگشا

نگه را گل به دامن از بهار صبح پیری کن
چو شبنم چشم خود وقت سحر ای سیدا بگشا
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.