هوش مصنوعی: این شعر عرفانی و معنوی، درخواست‌های مکرر شاعر از خداوند برای هدایت، شفا، لطف و عنایت را بیان می‌کند. شاعر با استفاده از تصاویر زیبایی مانند بلبل، گل، غنچه و باد صبحگاهی، احساسات عمیق خود را نسبت به خداوند و نیازش به حمایت الهی نشان می‌دهد.
رده سنی: 16+ محتوا دارای مفاهیم عمیق عرفانی و زبانی است که برای درک کامل آن، مخاطب نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد.

شمارهٔ ۷۳

یارب از دارالشفای خود دوایی ده مرا
دردمندم مرحمت فرما شفایی ده مرا

بهر طاعت گوشه محراب را منزل کنم
پیر صاحبدل کن و پشت دوتایی ده مرا

ناتوانم همچو باد صبح صرصر می رود
از نهال گلشن صحبت عصایی ده مرا

تندرستی کرده است از چشم زار من وداع
از لباس عافیت یارب قبایی ده مرا

غنچه خسبم با لب پرخنده برخیزم ز جا
همچو گل از سینه باغ دلگشایی ده مرا

لطف کن بر ناله ام تأثیر ای صاحب کرم
بر اجابت مقترن دست دعایی ده مرا

بر قبای خود نگنجد غنچه از فیض نسیم
تا ببالد پیکرم بر خود هوایی ده مرا

تا به خاک آستان دوستانت رو نهم
ای دلیل رهنمایان رهنمایی ده مرا

عمر خود را صرف بر حمدت کنم چون سیدا
بلبل گلزار صحبت کن نوایی ده مرا
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۷۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.