نسیم صبح پیامی رساند در گوشم
که شد گل چمن انتظار آغوشم

کدام سرو مرا در کنار می آید
چو بال فاخته پرواز دارد آغوشم

بود ز بوی گلم کوچه باغها لبریز
از این چه سود که گلچین کند فراموشم

به کوی عشق سبکروترم ز سایه خویش
به دامنی نرسیدست گرد پاپوشم

به دام بی پر و بالی کشیده اند مرا
نمی کنند رها آنقدر که می کوشم

حذر ز تیر ملامت نمی کنم هرگز
لباس پاره به بر دارم و زره پوشم

برون ز هستی خود سیدا نمی آریم
که داده است مرا دارویی که بیهوشم