نگاه باده پرست تو برده از هوشم
سودا سرمه چشم تو کرده خاموشم

تبسم لب تو تازه کرده داغ مرا
نمی شود نمکت سالها فراموشم

رسیده است رگ و ریشه ام به سنبل تو
به خدمتت ز غلامان حلقه در گوشم

به یک لباس همه عمر قانعم چون سرو
قبای تازه کشیدست رخت از دوشم

می رسیده ام و آب سرد ریخته اند
تمام آتشم اما فتاده از جوشم

چو سیدا نگشایم زبان عجیب کسی
نشسته قاصد غماز در بناگوشم