هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساسات عمیق شاعر دربارهٔ درد، ندامت، جستجوی خویشتن و رنج‌های درونی است. شاعر از طبیبان ناامید شده، از گذشته پشیمان است و به دنبال یافتن خود می‌گردد. او از دنیای بیرون گریزان است و به درون خود پناه می‌برد. تصاویری مانند شمع، برگ گل، گردباد و جغد بر تنهایی و آشفتگی او تأکید دارند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن برای نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، احساسات شدید مانند ناامیدی و جستجوی هویت ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین باشد.

شمارهٔ ۴۴۳

چشم تا پوشیده ام از آرزوی خویشتن
بسته ام چون غنچه گل در به روی خویشتن

دیده ام تا پیچ و تاب کاسه گرداب را
می برم خالی از این دریا به سوی خویشتن

سر به صحرا می زنم تا یابم از مجنون فغان
گردبادم می روم در جستجوی خویشتن

یاد عمر رفته از هم ریخت اجزای مرا
می روم چون برگ گل دنبال بوی خویشتن

کرده ام چون شمع از خامی سر خود را سفید
زین ندامت می زنم آتش به موی خویشتن

یاد مرهم زین طبیبان دردم افزون می کند
می گریزم از دوای چاره جوی خویشتن

جغدم و ویرانه ام باشد حصار عافیت
پای نگذارم دگر بیرون ز کوی خویشتن

می روم بر خانه آئینه بر دفع ملال
می نشینم بی تکلف روبروی خویشتن

روز و شب تن پروران سرگشته نفس خودند
آسیا باشد گرفتار گلوی خویشتن

خامه آتش زبان دست خود را سیدا
می کشم چون میل در چشم عدوی خویشتن
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۴۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۴۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.