هوش مصنوعی: این شعر از حسرت و اندوه شاعر از گردش روزگار و جدایی از معشوق سخن می‌گوید. او از رنج‌های عاشقانه، حیرت در گرداب گناه، و امید به لطف خدا می‌نویسد. همچنین، اشاره‌ای به شهادت و فداکاری دارد و از بی‌اعتباری خاکساران و غفلت مردم می‌گوید. در پایان، امید به مروت و حمایت از غمناکان را بیان می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه و عرفانی عمیق، اشاره به رنج‌های روحی و اجتماعی، و مفاهیم اخلاقی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی بیشتری نیاز دارد.

شمارهٔ ۴۴۵

دلم افسرده شد از گردش ارض و سما بیرون
مرا یکدانه آن هم آرد شد از آسیا بیرون

صبا چون حلقه در چشم در راه تو وا کرده
منه از محفل خود زینهار ای شمع پا بیرون

اگر ریزند چون گل طشت آتش در گریبانت
مکن زینهار دست از آستین پیش گدا بیرون

مرا شرم گنه افگنده در گرداب حیرانی
مگر آرد ازین سرگشتگی لطف خدا بیرون

سر کوی تو از خون شهیدان لاله زاری شد
نمی آید تو را پای نگارین از حنا بیرون

نباشد پش غافل اعتباری خاکساران را
نیاید چشم کور از عهده این توتیا بیرون

به زیر خاک تا صبح جزا هر روز غوغائیست
چرا هرگز نمی آید از این مردم صدا بیرون

نسیم پیرهن در بار دارد کاروان ما
همین آواز آید از دل چاک درا بیرون

تو را دست مروت تا بود بر دوش غمناکان
نخواهد گشت از شهر بخارا سیدا بیرون
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۴۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۴۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.