هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات از عشق و شیفتگی خود به موهای معشوق (کاکل) سخن می‌گوید و بیان می‌کند که چگونه این عشق او را پریشان و بی‌قرار کرده است. او از بوی سنبل و نافه یاد می‌کند و تشبیه‌هایی مانند کوه قاف و پر کاه را برای نشان دادن شدت علاقه‌اش به کار می‌برد. شاعر همچنین اشاره می‌کند که شبها به یاد موهای معشوق مانند زنجیر به خود می‌پیچد و هیچ‌کس مانند او شیفته‌ی موهای معشوق نیست.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مضامین عاشقانه‌ی عمیق و استفاده از تشبیه‌ها و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، این نوع شعر بیشتر مورد توجه علاقه‌مندان به ادبیات کلاسیک و بزرگسالان قرار می‌گیرد.
شمارهٔ ۴۹۳
افتاد بر سر من سودای کاکل تو
چون بوی سنبل افتم در پای کاکل تو
گرد سر تو گردم بهر امیدواری
شد مدتی که هستم جویای کاکل تو
چون بوی نافه نبود آرام در دماغم
دارد مرا پریشان غمهای کاکل تو
دل را که کوه قاف است در پیش او پر کاه
آویخته به یک مو ایمای کاکل تو
شبها به یاد زلفت پیچد به خود چو زنجیر
چون سیدا کسی نیست شیدای کاکل تو
چون بوی سنبل افتم در پای کاکل تو
گرد سر تو گردم بهر امیدواری
شد مدتی که هستم جویای کاکل تو
چون بوی نافه نبود آرام در دماغم
دارد مرا پریشان غمهای کاکل تو
دل را که کوه قاف است در پیش او پر کاه
آویخته به یک مو ایمای کاکل تو
شبها به یاد زلفت پیچد به خود چو زنجیر
چون سیدا کسی نیست شیدای کاکل تو
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۹۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۹۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
