چو غنچه خون دلت گر غذاست خندان باش
چو گل بگلشن ایام دامن افشان باش

تهی است کاسهٔ وارون آسمان زنهار
ز خوان دهر همان دست شسته مهمان باش

میان مبند چو مور از برای ران ملخ
بدیو نفس مسلط شو و سلیمان باش

کس ار حقیقت اسلام بایدش برگوی
که فیض بخش به هر کافر و مسلمان باش

نشین بکشتی حلم و به ناخدائی عقل
در این محیط بلا بر کران ز طوفان باش

مقام ایمنی ار خواهی از حوادث دهر
پناه خلق شو و در پناه یزدان باش

صغیر زنده بجان بودنت مقامی نیست
بکوش و زنده بذوق لقای جانان باش