قبای عافیت در بر ندارم
کلاه دلخوشی بر سر ندارم

صراحی قسمتم درخواب کردن
چو بالین یافتم، بستر ندارم

ندیدم هیچ گه یاری ز کوکب
تو گویی بر فلک اختر ندارم

ز گریه، درسها بر صفحه رخ
روان کردم، ولی از بر ندارم

به مرغ تیر مانم از ضعیفی
که بالی در پناه پر ندارم

چو طغرا بس که نومیدم ز گردون
به کامم گشت و من باور ندارم