سوز غم تو کرد قضا سرنوشت ما
ای در غم تو شعله آتش بهشت ما

این ابر ناوک تو همانابه سینه داشت
کالماس جای سبزه بر آمد ز کشت ما

دوزخ به پشت گرمی ایام هجر تو
خویشی گرفت با گل و آب سرشت ما

زاهد به عشق کوش که محراب صومعه
افتد به سجده پیش زمین کنشت ما

اشراق بوی باده ملائک برد ز هوش
جائی اگر نهند بنائی ز خشت ما