ما شاه محنتیم و دهد عشق تاج ما
گردون ز جنس درد فرستد خراج ما

چون دم زنم ز صبح وصالت که روز حشر
بیعت گرفته است ز شبهای داج ما

ترسم که در دماغ وجود آتش افکند
ز ینسان که باز گرم جگر شد مزاج ما

گردون که صبح صحبت ما شام هجر کرد
گو روغن وجود مکن در سراج ما

اشراق ما و درد که دکان روزگار
زان نسخه مفلس است که دارد علاج ما