این زمینی ست که جولانگاه جانان بوده ست
در تن از جلوه ی جانان منش جان بوده است

این زمینی ست که از نور جمال ورخ دوست
آفتابش خجل از ریگ بیابان بوده است

این مدینه ست همانا که حریم حرمش
کعبه ی حاجت این گنبد گردان بوده است

این زمینی ست که از غیرت خاک چمنش
آتش اندر جگر چشمه ی حیوان بوده است

این زمین داوری کشور امکان کرده ست
این زمین سجده گه روضه ی رضوان بوده است

بارها پیش درش چرخ برین برده نماز
بارها عقل کلش نایب و دربان بوده است

اندرین کوی گرد است که چون نور بصر
خانه افروز جلیدیه ی امکان بوده است

ابر تا بر سر او سایه فکن گشته زشرم
زیرسیلاب عرق غرقه ی طوفان بوده است

خجلت از ذره ی خاک حرمش برده سحاب
گر همه مهر و مهش قطره ی باران بوده است