کرده بپا قامت نشسته قیامت
تا چه کند در قیامت آن قدر و قامت

خیز و برافراز قامت ای بت چالاک
بین ز قیامت شود چگونه قیامت

بر دهن او مگر بحرف و تبسم
ره نبرد هیچکس بهیچ علامت

دل زد و عالم سفر نمود و بکویت
بی‌خبر از خود فکند رحل اقامت

توبه چه باک ار شکست و وسوسه شد کم
عمر خم افزون سر پیاله سلامت

لب چه غم ارتر نکرد ز آب خرابات
زاهد خشکی که خورده نان لئامت

از لب جان پرور تو زنده شدش دل
عیسی مریم که داد، دادکرامت

بر در رندان صفی بفقر و فنا رو
زانکه در آن حلقه نیست جای فخامت

خرقه بسوزان که میفروش نگیرد
بر گرو نیم جرعه دلق امامت

شیخ عبث می‌کند نصیحت رندان
او به ریا درخور است و ما به ملامت