جهت باشد یکی ضیق وسعت باز
بود تنزیه ذات اول جهت باز

که دور از عقل و فهم و اشتهار است
خود آن از وحدت ذات اعتبارست

بسوی غیر با او اتساعی
نباشد نزد عقل و اطلاعی

در این وحدت تعقل لایلیق است
حقیقیه است و از هر فرض ضیق است

از آن گویند او را غیر ذاتش
بنشناسد کسی از ممکناتش

دوم کو را سعت باشد مناسب
ظهور اوست در کل مراتب

ز اسماء و صفات او اعتبار است
ظهورش در مظاهر آشکار است