بارها گفته امت واحد و اثنی و ثلاث
کین جهان کهنه اساس است منه در وی اثاث

حدث جمله سگان است چو دنیا، این دم
آب می کن طلب و دست بشو زین احداث

سور نوروز دمیدند، بده ساقی می
آمد اموات ریاحین به در از هر اجداث

دو موافق به هم و شیشه میهای کهن
در چمن خوش بود اثنا که چنین گشت ثلاث

با غم و درد بساز ای دل بیچاره من
چون ترا آمده این ز آدم خاکی میراث

ببر از جور فلک جانب میخانه پناه
مگرت باده حمرا برساند به غیاث

صوفیا حاصل دنیای دنی مرداریست
چو خبیث است تو دل می ننهی بر اخباث