بیا که عید صیام است و باز فصل بهار
غم زمانه بدل کن به باده گلنار

چو دهر حادثه زای است و عمر مستعجل
اگر تو مست نباشی چرا شوی هشیار

سبوی باده به دست آر با پری رویی
چه مانده ای تو گرفتار جبه و دستار

خمار باده لعل لبان او دارم
درین خمار تو ساقی صراحیی زخم آر

به خواب، لعل لبان تو دوش می دیدم
مراست این شرف آری ز دولت بیدار

ز یمن عشق تو گشتم غنی بحمدالله
مراست چهره زرین و دیده دربار

به روز واقعه در دامن تو آویزد
بروید از گل صوفی مستمند چو خار