هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از عشق و اشتیاق به معشوق سخن می‌گوید. شاعر با استفاده از تصاویر زیبا مانند ماه، غنچه، چمن و عنبر، احساسات خود را بیان می‌کند. او از جذابیت‌های معشوق مانند خال سیاه و زلف شب‌گونه سخن می‌گوید و عشق خود را با مفاهیم بهشتی و عرفانی پیوند می‌زند. در پایان، شاعر به تمناهای صوفیانه و نوشیدن می صافی اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی از اشارات مانند نوشیدن می صافی ممکن است برای سنین پایین مناسب نباشد.

شمارهٔ ۴۷

چون در آید ماه من جولان کنان اندر چمن
غنچه از شوقش گریبان چاک سازد همچو من

نافه اثبات نسب زآن عنبرین خال تو ساخت
شد سیه روی از خطای خویش زان مشک ختن

در شب زلفش چو رفتی ای دل دیوانه ام
باش حاضر تا نیفتی اندر آن چاه ذقن

کوی او باشد بهشت و من کجا خواهم بهشت
چون کنم ای ناصحان دل می کشد حب وطن

گر شود روز وفاتم عطر خاک پای او
حله گردد بر تن چون استخوان من کفن

بر لب آلش بگویم چیست آن خال سیاه
بر نبات اکنون مگس بنشسته بر روی حسن

این تمنا صوفی بیچاره دارد در جهان
در چمن با او یکی من، وز می صافی دو من
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.